جراحی ایمپلنت دندانی
ایمپلنت به هرگونه جسم خارجی که جهت تامین بعضی نیازهای موجود زنده درون بدن او کار گذاشته می‌شود، اطلاق می‌گردد. به‌همین ترتیب ایمپلنتهای دندانی، اجسام خارجی و معمولا فلزی هستند که جهت تعبیه دندان روی آنها، درون فک کار گذاشته می‌شوند. مزایای ایمپلنتهای دندانی که درمان نوینی محسوب می‌شوند، در مقایسه با درمان‌های سنتی دندانپزشکی بسیار است.
ایمپلنتهای دندانی این امکان را فراهم می‌آورند که بیماران بی‌دندان از دندان‌های ثابت، بدون تراش خوردن دندان‌های موجود در دهان و بدون نیاز به هرگونه اجزای فلزی جهت اتصال به دیگر دندان‌ها بهره‌مند شوند. در گذشته بیمارانی که بی‌دندانی کامل داشتند نمی‌توانستند دندان مصنوعی ثابت داشته باشند، همچنین در موارد بی‌دندانی یک یا چند دندان نیز، تراش‌دادن دندان‌های مجاور فضای بی‌دندانی و یا اجزای فلزی متصل‌شونده به دندان‌های موجود، امکان آسیب دندان‌های موجود را افزایش می‌داد. ایمپلنت علی‌رغم آنکه مشکلات فوق را مرتفع کرده است، به جهت هزینه‌بر و لوکس‌بودن، قابلیت گسترش همگانی نداشته است.
عوارض جراحی ایمپلنت
ایمپلنتهای دندانی در یک مرحله جراحی سرپایی داخل فک گذاشته می‌شوند. این جراحی صرفا مقداری درد، تورم و کبودی به‌دنبال دارد. اما همیشه گذاردن ایمپلنت درون فک به این سادگی نیست. محدودیت اصلی فک بالا برای پذیرش ایمپلنت، سینوس‌های فک فوقانی می‌باشند که چنانچه جراح تشخیص دهد که فضای کافی برای تعبیه ایمپلنت در فک بالا وجود ندارد (با توجه به رادیوگرافی‌های بیمار) لازم است در یک جراحی جداگانه و یا همزمان با جراحی ایمپلنت سینوس‌ها به سمت بالا هدایت شوند و فضای ایجاد شده حاصل با مخلوطی از استخوان مصنوعی و طبیعی بیمار پر شود. در فک تحتانی، محدودیت اصلی، عصب فک تحتانی می‌باشد که باعث حس‌دادن به گوشه لب پایین می‌شود. درصورت نبود فضا برای ایمپلنت، جراح در یک جراحی جداگانه نسبت به جابجایی عصب و یا افزایش ارتفاع استخوان با استخوان مصنوعی و طبیعی اقدام می‌نماید. این جراحی‌ها به‌طور همزمان با گذاردن ایمپلنتها نیز امکان‌پذیر است. عارضه عمده جابجایی عصب، بی‌حسی (و نه بی‌حرکتی) گوشه لب پایین می‌باشد که جهت برطرف شدن ممکن است به چندین ماه زمان نیاز داشته باشد. عارضه دیگری که ممکن است در جراحی‌های ایمپلنت حادث شود، عدم جوش‌خوردن ایمپلنت به استخوان است که در اینگونه موارد باید ایمپلنت را خارج نمود و در یک مرحله دیگر، یک ایمپلنت نو را در آن موضع قرار داد.
محل عمل و نوع بی‌حسی
این عمل معمولا در مطب و تحت بی‌حسی موضعی انجام می‌گیرد. در مواردی که جراحی توام با جابجایی سینوس و عصب باشد، می‌توان در بیمارستان و یا کلینیک‌های جراحی و با بیهوشی کامل و یا نیمه‌بیهوشی نیز این کار را انجام داد.
مراحل انجام عمل جراحی و پروتزی
ایمپلنتها انواع متفاوتی دارند و بسته به نوع ایمپلنت زمان التیام استخوانی ایمپلنت متفاوت است. به‌طور معمول درمان ایمپلنت به دو مرحله جراحی و پروتزی تقسیم می‌شود. در مرحله جراحی ایمپلنت درون استخوان فک گذارده می‌شود. بعد از آن در فک پایین معمولا سه ماه و در فک بالا حدودا چهار ماه زمان لازم است تا ایمپلنت به استخوان جوش خورده و آماده گذاردن دندان شود. در مواردی که جراحی‌های همزمان روی سینوس و یا جابجایی عصب فک صورت می‌گیرد، ممکن است مدت زمان بیشتری جهت گذاردن دندان لازم باشد.
سن و شرایط مناسب برای گذاردن ایمپلنت
همه بیمارانی که از مشکل بی‌دندانی رنج می‌برند و سلامت کامل بدنی دارند، می‌توانند ایمپلنت بگذارند. محدودیت اصلی برای گذاردن ایمپلنت، بیماری‌هایی مانند دیابت می‌باشد. همچنین افراد سیگاری کاندید مناسبی برای ایمپلنت نیستند. بیمارانی که از پوکی استخوان رنج می‌برند نیز بهتر است نسبت به احتمال بیشتر شکست ایمپلنت آگاه باشند. استفاده از بعضی داروها نیز با ایمپلنت تداخل دارد. حتما پزشک را از داروهای مصرفی خود آگاه نمایید.
مطالب مرتبط: